Moralność to pewien zespół wartości i norm postępowania obowiązujących w danej społeczności. Dzięki moralności można określić, jakie postępowanie jest dobre, a jakie złe.
Zależnie od społeczności, w której obowiązuje możemy mówić o różnych rodzajach moralności. Moralność chrześcijańska oparta jest na Ewangelii i powinna obowiązywać w społeczności tych, którzy nazywają siebie dziećmi Bożymi.
Moralność chrześcijańska, jak i każda inna, zajmuje się ludzkim postępowaniem. Nie każdym jednak. Interesuje ją jedynie to postępowanie, które człowiek wybiera świadomie i dobrowolnie na podstawie sądu sumienia i za które ponosi odpowiedzialność. Takie postępowanie nazywamy czynem.
Moralność natomiast nie odnosi się do tych naszych działań, na które nie mamy wpływu, np. oddychanie, trawienie, itp. Moralność chrześcijańska posiada pewne założenia, na których się opiera. Są nimi:
Przekonanie o godności człowieka (zarówno tej godności, która należy do natury każdej osoby, jak i godności dziecka Bożego, która jest łaską przyjętą na chrzcie).
Przekonanie o tym, że człowiek jest istotą społeczną i relacyjną.
Przekonanie o tym, że celem ludzkiego życia jest szczęście wieczne z Bogiem.
Powyższe założenia można nazwać również ideałami, na które wskazuje moralność chrześcijańska i pomaga je osiągnąć. Mogą być one również określane mianem drogowskazów, które wyznaczają kierunek moralnego postępowania.
Z powyższych założeń (ideałów lub drogowskazów) można wyciągnąć bardzo ważne wnioski. Po pierwsze, że moralność chrześcijańska interesuje się nie tylko tym, co jest dobre, a co złe oraz jak czynić to pierwsze, a drugiego unikać. Jej zadaniem jest również to, by strzec godności osoby ludzkiej. Po drugie – skoro każdy mój czyn ma wymiar społeczny – moralność chrześcijańska chce właściwie regulować relacje międzyludzkie. Po trzecie wreszcie zadaniem moralności chrześcijańskiej jest pomóc człowiekowi w osiągnięciu jego celu ostatecznego, a więc szczęścia wiecznego. W osiągnięciu powyższych ideałów pomagają człowiekowi rozum, sumienie, wolna wola i uczucia. Te naturalne „narzędzia” nie są jednak wystarczające. Oprócz nich człowiek potrzebuje jeszcze Bożej łaski. Bez niej piękne i wzniosłe ideały moralności chrześcijańskiej byłyby jedynie nieosiągalną utopią. W tym również tkwi wyjątkowość tej moralności: zakłada ona współpracę pomiędzy ludzkim wysiłkiem moralnym a Bożą łaską. Ten pierwszy przygotowuje niejako grunt pod tę drugą (zob. przypowieść o siewcy w Mt 13, 1-8.18-23). I nie może zabraknąć żadnego z tych elementów. Jak mówi sentencja “łaska buduje na naturze”.
Podsumowując, można powiedzieć, że moralność chrześcijańska jest szczególną instrukcją obsługi tej niezwykle skomplikowanej “maszyny”, jaką jest człowiek. Kto przestrzega tej instrukcji, ten sam będzie funkcjonował (żył) bez usterek, innym okaże szacunek i co najważniejsze ma szansę osiągnąć właściwy cel swojej życiowej wędrówki.
Męstwo jest potrzebne na każdy dzień, jest potrzebne każdej polskiej rodzinie. Bo oznaką męstwa jest szczerość męża wobec żony, zwłaszcza gdy trzeba jej opowiedzieć o sprawach trudnych, przyznać się do porażki czy słabości; oznaką męstwa młodego człowieka – ucznia, studenta – jest przyznanie się na forum grupy do niewłaściwego czynu czy błędu; męstwem prawdziwym jest ujęcie się za osobą krzywdzoną czy prześladowaną.
Pamiętam pewnego chłopca – Łukasza, któremu zaczęli dokuczać koledzy w szkole. W domu pożalił się na zachowanie kolegów. Wtedy ktoś z domowników spontanicznie zauważył, że mógł oddać, jest wysoki i silny. Na co Łukasz odpowiedział: – Przecież to by go bolało. Ten chłopiec dał przykład starszym, że nie tędy droga, że obrona przez zadawanie bólu innym nie jest godna człowieka. Wykazał się subtelnością i wyczuciem godnym podziwu.
Jak ćwiczyć męstwo?
Przyznając się do słabości, do czegoś, czego człowiek krępuje się i wstydzi. Ale dzięki temu stajemy się mocni, stajemy się ludźmi z charakterem. Bo najłatwiej nie przyznać się do winy, uciec przed odpowiedzialnością, stchórzyć, zachować się obłudnie i nieszczerze.
Co jest grzechem a co cnotą dla nas, żyjących tu i teraz?
Czy 7 grzechów głównych i 7 cnót to kanon aktualny i uniwersalny nie tylko dla katolików? Wielu z nas uważa, że myślenie w kategoriach grzechu o błędach i słabościach ogranicza opis człowieka i skazuje go na wieczne poczucie winy a najwyższą z cnót definiuje jako bycie z sobą samym w zgodzie.
Podczas warsztatów inspirowanych psychologią procesu (i nie tylko) nie będziemy odpowiadać na fundamentalne pytania i dyskutować na tematy wiary, ale spróbujemy zbadać to, co POMIĘDZY… grzechem a cnotą – chciwością a hojnością, zazdrością a miłością, lenistwem a pracowitością.
Przy okazji, być może, zdefiniujemy te pojęcia dla siebie samych. Czy wiara we własne sny jest pychą? Czy cnotą lidera jest zawsze pokora? Kiedy gniew naprawdę jest grzechem i nie bywa słuszny? Czy bohater może być cnotliwie cierpliwy? Czy seks może być nieczysty?
Zastanowimy się, jakie grzechy trzeba czasem popełnić, żeby dotrzeć do własnych cnót, czyli – inaczej mówiąc – naszego potencjału… Spotkanie czwarte: zazdrość i miłość – warsztaty kreatywnej rozmowy
Porozmawiamy o słowach i uczuciach… Porozmawiamy o zazdrości i miłości, ich wpływie na sposób naszej rozmowy… Jak często nasze rozmowy to wygłaszane równolegle monologi, a nie dialog? Jak często w relacjach i związkach posługujemy się od lat tymi samymi schematami porozumiewania się? Jak wiele czasu spędziliśmy na tzw. small talk, czyli męczących pogawędkach o niczym i powtarzaniu konwencjonalnych formułek?
Jak wiele jest rozmów, które pamiętamy jako niezwykłe, wzbogacające, głębokie i poruszające, pełne miłości? „Ludzie wielokrotnie zmieniali świat poprzez zmianę sposobu prowadzenia rozmowy” – uważa Theodore Zeldin, autor książki „Jak rozmowa zmienia twoje życie”.
Skoro dobre rozmowy zmieniają świat na lepsze, to zmieniają także nas i nasze relacje. Podczas warsztatu poćwiczymy umiejętności tzw. kreatywnej rozmowy i postaramy się odkryć, co się na nią składa. Pobawimy się także w dziennikarzy…
Prześledzimy wzorce, którymi posługiwaliśmy się do tej pory komunikując się z innymi, a które nie są już satysfakcjonujące.
Przyjrzymy się temu, jak zmienia się nasz styl rozmowy w zależności od rozmówcy. Kto i do kogo wtedy mówi?
Inspiracje: psychologia procesu, „Jak rozmowa zmienia twoje życie” Theodore Zeldin, wybrane koncepcje teorii komunikacji i publikacji Bandlera, Grindera, publikacje prof. Jerzego Bralczyka, creative writing, „W co grają ludzie?” A. Berne’a
Prowadzi Anna Twardowska – absolwentka Dwuletniego Studium Psychologii Zorientowanej na Proces. Uczestniczy w szkoleniu dyplomowym Instytutu Psychologii Procesu. Prowadzi terapię indywidualną, dla par i grup wg metody Arnolda Mindella pod superwizją dyplomowanego nauczyciela.Praktyk masażu Ma-uri® i Ma-uri® Bodywork (odbyła cykl szkolen w Instytucie Ma-uri w Danii oraz miesięczne szkolenie w Nowej Zelandii). Interesuje się wykorzystywaniem pracy z ciałem oraz mądrości rdzennych kultur w terapii, rozwoju osobistym a także w pracy z grupami. Z wykształcenia jest dziennikarką.
=====
Najważniejszy jest czas. Wspólny czas. Byłbyś zaskoczony, gdyby dziecko chciało dać Ci kasę, żebyś tylko spędził z nim czas. Tak. Zgadza się. Ten czas mógłbyś poświęcić na wiele innych rzeczy, ale jedno jest pewne: to jest bardzo pewna inwestycja z odroczonym terminem realizacji zwrotu z poniesionego nakładu.
Dziecko będzie sygnalizować tęsknotę za wspólnym czasem ze swoim ojcem czy potrzebę kontaktu z ojcem w różny sposób.
Pamiętaj, że dziecko jest wpatrzone w Ciebie jak w obraz. Nawet nastolatek który ma fochy i próbuje dac Ci do zrozumienia ze ma Cię w poważaniu – on też obserwuje bacznie (nawet podświadomie) Twoją reakcję na jego zachowanie. Niestety (albo stety) będzie pamiętał do końca życia, jaki wzorzec zachowań był Twoim udziałem.
Miłość wymaga ofiary czy też przejawia się w ofierze albo Ofiarność oznacza miłość albo Ofiarność jest językiem miłości, dowodem na miłość?
Ofiara ze swojego czasu… Ofiara to rezygnacja z czegoś, czego się już nie odzyska, jałmużna może być ofiarą, JCH złożył ofiarę z samego siebie – mówi się potocznie, że składamy ofiarę na tacę – de facto tracimy pieniądze bezpowrotnie; jeżeli nie widzimy celu ani sensu w takiej postawie – nie będziemy mogli mówić o ofierze, a raczej o przykrym obowiązku (bo dzieci patrzą i pytają) – im bardzo rozumiesz potrzebę i celowość “tacy” tym większa Twoja hojność; nie dajesz z tego co Ci zbywa, lecz dajesz tyle, żeby trochę zabolało, żeby leczyło nasze przywiązanie do gotówki;
Jeżeli dzieci widzą, że tata jest hojny, sami będą mieli większy szacunek do pieniądza; jeżeli natomiast w sklepie tata płaci papierowymi banknotami, a w kościele monetami… cóż… czyli chyba kościół nie jest dla mojego taty ważny… więc dlaczego miałby być ważny także dla mnie?
zachęcam do ćwiczenia, żeby spróbować wyjąć z portfela losowy banknot; najlepiej tak, żeby nie wiedzieć który… dzieci uczmy także, że lewa ręka nie powinna wiedziec co czyni prawa, dyskrecja przy składaniu ofiary czy jałmużny jest bardzo ważna i warunkuje jej szczere intencje;
Zastanów się, czy jesteś zdolny do ofiara z tego co masz. Masz wpływ na wzrost stanu posiadania, ale nie masz wpływu ani wiedzy ani kontroli nad tym ile czasu na ziemi jeszcze nam zostało – na pewno z każdą chwilą coraz mniej; dlatego łatwiej złożyć pokaźną ofiarę pieniężną niż pokaźną ofiarę ze swojego czasu….
Nie pytaj na co pójdą Twoje pieniądze, podobnie też nie dociekaj na co pójdzie Twój czas… Nie mów nigdy do dziecka “zmarnowałem czas”.
Nie oczekuj ze dziecko doceni Twoje wieloletnie ofiary czy inwestycje… Przygotuj się, że nie podziękuje Ci za to – nie dlatego, że źle je wychowałeś, ale dlatego, że nigdy nie będą to podziękowania jakich oczekujesz… i na jakie wg Ciebie zasługujesz.
“Wychowanie dzieci to przyzwyczajanie ich obchodzenia się bez nas” – G. Mauco (leducation affective de lenfant)
Wolność, niezależność; pozwól dzieciom kochać, ale pozwól też nienawidzić.