Pokorny, czyli prosty. Prostolinijny, bezpośredni – jak dziecko? Czyżby? Przecież większości z nas dzieci kojarzone są z postawą roszczeniową, krnąbrnym zachowanie czy uporem. Czy więc Jezus się pomylił?
Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. (Mt, 8)
“Ten to ma charakterek”, “wstrętny bachor”, “uparty jak osioł” – gdzie tu pokora dziecka? Tak, dziecko takie jest dopóki nie zepsują go rodzice 🙂
Małe dziecko przyjmuje wszystko za pewnik do momentu kiedy jego stopień poznania świata nie osiągnie odpowiedniego poziomu. Dopóty jest łatwowierne, proste i zależne od rodziców, dopóki im bezgranicznie ufa.
Taka postawa jest pożądana i promowana przez Jezusa. On pragnie, żebyśmy mu bezgranicznie ufali, żebyśmy przestali kombinować po swojemu i w tym samym duchu wychowywali dzieci.
Żeby dziecko nie przestało ufać nam bezgranicznie, potrzebujemy sami zaufać Jezusowi. Nasze dzieci muszą widzieć, że jest Ktoś, komu mama czy tata ufa – Ktoś, kto jest wyżej niż oni.